Κασιδιάρης δεν γίνεσαι. Κασιδιάρης γεννιέσαι!

Για δε ρε, μια φάτσα που θελε να γίνει και κασιδιάρης!

Αν κάτι μου γυρνάει τ’ άντερα, είναι αυτά τα θλιβερά ανθρωπάκια που δεν έχουν το θάρρος να αναλάβουν την ευθύνη των λόγων τους κι αφού πρώτα λένε...λένε… μετά τρέχουνε στα κανάλια να τα μαζέψουν.
Και να οι κλαψούρες και να τα σχωρνάτε με και να οι ηλίθιες δικιολογίες πως τάχα μου φταίει η κακιά στιγμή ή η μετάφραση ή η βαρυστομαχιά ή οι γκόμενες και δεν συμμαζεύεται…
Σαύρες!

Κι έρχονται τώρα αυτά τα ανθρωποποιημένα ερπετά, που ίσως το ονειρεύονταν να γίνουν κάποτε κασιδιάρηδες [πού είσαι νιότη που ’λεγες πως θα γινόμουν άλλος] και πετάνε την παρόλα: θα γίνω κασιδιάρης ρε και θα την χαστουκίσω τη λάμια…
Λες και μπορεί ποτέ μια ενανθρωπισμένη νεροφίδα να γίνει αητός!
Μα, πως τους ξεφεύγουνε αυτά των καψερών?
Δεν συλλογίστηκαν οι έρμοι, ότι ένας κασιδιάρης έχει τη γενναιότητα να αποδεχτεί τον κάθε λόγο του, την κάθε πράξη του και να πληρώσει, αν χρειαστεί για τις συνέπειες του?
Και προπαντός δεν βάνουν στον ερπετοειδή εγκέφαλο τους, ότι ο αληθινός Κασιδιάρης βρίσκεται τώρα στη φυλακή για τις ιδέες του?

Εδώ, σε κάτι τέτοιες λουλούδες σαν τον μετανοήσαντα, τους παίρνουνε μόνον καναδυό οφίτσια και κλαίγονται σαν τη μαστιγουμένη. Σκεφτείτε τι θα έπρατταν [μέχρι δηλαδή που θα έστηναν και κώλο] αν τους απειλούσαν με φυλακές και εξορίες…
Όχι, ρε σκατουλάκια…
Κασιδιάρης δεν γίνεσαι. Κασιδιάρης γεννιέσαι!

 

Κι επιπλέον, βγαίνουν αυτές οι λουλουδούδες της πολιτικής στους υποταχτικούς των μππομπολαίων και εκλιπαρούν για λύπηση, επειδή λέει είναι καθηγητές.
Ασφαλώς και είναι!
Καθηγητες της δειλίας.
Προφέσορες της στρεψοδικίας,
Δόκτορες της πισωγυριστής.
Ακαδημαϊκοί της κωλοτούμπας και πάνω απ’ όλα, πρύτανεις του «εγώ ελπίζω να τη βολέψω!»
Τι σχέση μπορεί να έχουν ετούτοι εδώ οι κρατικοδίαιτοι κόνικλοι, με έναν ανθρωπο σαν τον Ηλία Κασιδιάρη?
Και μόνο που τον πιάνουν στο στόμα τους, προσβάλουν το DNA του ευθύ λόγου.

Γιατί το να είσαι Κασιδιάρης απαιτεί έναν σπάνιο συνδυασμό ατομικής κράσης, ιστορικής επίγνωσης και φυλετικής κουλτούρας, που δεν μπορεί να δοθεί σε λειχήνες.
Το να έχεις το κουράγιο στα 30 σου χρόνια, να φτύνεις τα παπαγαλάκια και να περιγελάς τους μεγαλοαπατεώνες των καναλιών [που έτσι και τους κουνιόσουν όπως το θέλανε, θα σε είχαν κάμει Θεό…] χρειάζεται μια ορισμένη ποιότητα χαρακτήρα και μια ανώτερης τάξης συλλογική συνείδηση, που δεν περνάει στα κύτταρα των λαμόγιων.

Με λίγα λόγια, το να βγεις μπροστά σε 10.000.000 χαυνωμένους τηλεθεατές και να ρίξεις ένα χαστούκι στην πιο λυσσάρα μεταπράτρια του μαρξισμού [να το ρίξεις στην πραγματικότητα, όχι στα κουβεντιαστά] δεν είναι πράξη κατάλληλη για τον καθένα.
Πρέπει να έχεις μάθει να σέβεσαι και να λαλάς τη βαριά και τίμια γλώσσα του στρατιώτη για να κάμεις τις ιδέες σου όπλο.
Όπλο που κάποια στιγμή μπορεί να ξεβρακώσει και τη διπλολαλιά και τη στρεψοδικία και τον πολιτικαντισμό και τη δηθενιά και την πολιτική απάτη και τις αρπαχτές και τις μίζες και όσα τέλος πάντων προσιδιάζουν στις καθεστωτικές συμμορίες, που εδώ και σαράντα χρόνια τρωγοπίνουν εις υγείαν των κορόιδων.

Τέτοια όπλα όμως είναι πολύ βαριά για να τα κρατήσουν οι σουφραζέτες του «λυπηθείτε με…»
Γι αυτό και οι 7 στους 10 Έλληνες λένε από μέσα τους: «Μπράβο! Ν’ αγιάσει το χέρι του!», για το αληθινό χαστούκι του Κασιδιάρη ενώ ξερνάνε με τις κλαψούρες των ανθρωποποιημένων κοριών…
Αλλά, πώς να το κάνουμε?
Δεν μπορεί ο πάσα ένας προσκυνημένος να γίνει κασιδιάρης, ούτε στο όνειρο του.
Το’ παμε… Κασιδιάρης γεννιέσαι αδέρφια, δεν γίνεσαι.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΥΓΗ

ΔΥΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ