ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΥΓΗ ΔΥΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ: Αυγούστου 2014

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΕΞΙΣΛΑΜΙΣΜΕΝΟΙ ; Ή ΕΑΝ ΤΟ ΑΛΑΣ ΜΩΡΑΝΘΗ ΕΝ ΤΙΝΙ ΑΛΙΣΘΗΣΕΤΑΙ ;

Από βλακεία

Ελλάς· πυρ! Ελλήνων· πυρ! Χριστιανών· πυρ!
Τρεις λέξεις νεκρές. Γιατί τις σκοτώσατε;

Αθήνα, καλοκαίρι-Princeton N. J., Χριστούγεννα 1968

Γιώργος Σεφέρης, Τετράδιο Γυμνασμάτων Β΄, Ίκαρος, Αθήνα 1993, σ. 103

Με έκπληξη πληροφορηθήκαμε (http://www.thrakitoday.com/2014/08/blog-post_76.html) από τον Υπουργό Παιδείας ότι υπάρχει κοινή επιστολή των τεσσάρων Μητροπολιτών της Θράκης προς το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, με την οποία συνηγορούν στην απόφαση του τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ για να λειτουργήσει κατεύθυνση ισλαμικών σπουδών στην Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Παράλληλα δημοσιεύτηκε τραγική και γεμάτη σοφίσματα συνέντευξη του Κοσμήτορα της ίδιας Σχολής Καθηγητή κ. Χρυσ. Σταμούλη, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ, απαντώντας στα «αυθόρμητα» ερωτήματα του δημοσιογράφου, πληροφορεί ότι η εν λόγω ανερμάτιστη και δηλωτική της άγνοιας κινδύνου «ιστορική» για τους ακριβώς αντίθετους λόγους από αυτούς που εκείνος επικαλείται σκοτεινή Απόφαση του Δ.Ε.Π. του ίδιου τμήματος της Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ. αποτελεί κατόρθωμα της ακαδημαϊκής αυτοτέλειας και κεκτημένο της επιστημοσύνης!!!

Αποφεύγει να μας ενημερώσει ο «φωτισμένος» καθηγητής και το τμήμα του ότι πουθενά στην πεφωτισμένη Εσπερία δεν συστεγάζονται μουσουλμανικές σπουδές σε χριστιανική Θεολογική Σχολή, ούτε γιατί αυτό να μην γίνει στο αντίστοιχο τμήμα Φ.Π.Ψ. της Φιλοσοφικής Σχολής του ίδιου Πανεπιστημίου αφού ο σκοπός είναι να εκπαιδευτούν δάσκαλοι του Κορανίου. Συνάμα δεν αποκαλύπτει τις πηγές της τάχα αυτοχρηματοδοτούμενης (!) Ισλαμικής κατεύθυνσης. Θα είναι πετροδόλλαρα κατευθείαν από το Κατάρ και την Σαουδική Αραβία ή θα διοχετεύονται εδώ αφού πρώτα βαπτίζονται σε ξένα ενεργούμενά τους δηλ. διεθνείς ΜΚΟ, Φιλανθρωπικά Ιδρύματα ή Foundations ή Πανεπιστήμια. Επί πλέον δεν δηλώθηκε ποιοί οικονομικά θα επωφεληθούν όλων αυτών.

Δεν μας αναφέρει αν αύριο στον ίδιο ως Κοσμήτορα φθάσει αίτημα των Μουσουλμάνων φοιτητών ότι ενοχλούνται από την εικόνα του Χριστού, εάν εκείνος δημοκρατικά και εικονομαχικά θα την αφαιρέσει από τα αμφιθέατρα και τα σπουδαστήρια ή θα επικαλεστεί ως Ορθόδοξος Θεολόγος στους μουσουλμάνους επιγόνους του Αρείου τον όρο της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου «…Χριστὸν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἡμῶν καὶ τοὺς αὐτοῦ ἁγίους ἐν λόγοις τιμῶντες, ἐν συγγραφαῖς, ἐν νοήμασιν, ἐν θυσίαις, ἐν ναοῖς, ἐν εἰκονίσμασι, τὸν μὲν ὡς Θεὸν καὶ δεσπότην προσκυνοῦντες καὶ σέβοντες…» (Συνοδικό της Ορθοδοξίας); Εκείνοι θα καταλάβουν; Αν δεν πειστούν, πώς θα εμποδίσει τον ανεγκέφαλο μουσουλμάνο υπερασπιστή της σχολής του και της πίστης του που θα θυσιαστεί ζωσμένος με εκρηκτικά μέσα στο αμφιθέατρο της Θεολογικής Σχολής για να εξαγνίσει τον τόπο σπουδών του από τους «ειδωλοεικονολάτρες» Χριστιανούς και αρνητές του Προφήτη Μωάμεθ; Ο ίδιος ο κ. Κοσμήτορας πώς μετά θα παραμείνει Καθηγητής Ορθόδοξης Θεολογικής Σχολής από όπου εξορίζεται ως φυσική παρουσία ο ενανθρωπήσας σωτήρας Ιησούς Χριστός;

Τέτοιο ασκό του Αιόλου εκπωμίζουν με περισσή ανοησία αγνοώντας την κριτική ικανότητα και την αρχοντιά των αμείκτων της παράδοσής μας που ενώ σε πολλές περιπτώσεις προσλαμβάνει και μεταμορφώνει στο συγκεκριμμένο στέκεται ως όλως άλλη και προτείνει με την αρνητική του διάσταση το «ου παντός πλειν ες Κόρινθον».

Συχνά στην καθημερινότητα αντικρίζουμε περιπτώσεις ανθρώπων που τυφλωμένοι «πριονίζουν» το κλαδί στο οποίο στέκονται. Δεν αισθάνονται τον κίνδυνο; Κι αν δεν διαθέτουν ιστορική μνήμη, δεν φθάνουν σε αυτούς οι ιαχές και η αποφορά ανθρώπινου χριστιανικού αίματος που ρέει ποταμηδόν από εγκλήματα μουσουλμάνων στην Β. Αφρική, στην Μ. Ανατολή αλλά και στην Α. Ανατολή; Δεν διαθέτουν την στοιχειώδη κρίση να λειτουργήσουν έστω με το έσχατο κριτήριο της αυτοσυντήρησης, δομικό στοιχείο των εμβίων όντων και να προστατεύσουν τους εαυτούς των, αφού με την συγκεκριμένη απόφαση θα καταλήξουν έρμαια του πιο ακραίου φονταμενταλισμού που τάχα καταριούνται με το εγχείρημά τους;

Φαίνεται όμως να υπάρχει και σκοτεινό παρασκήνιο. Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες Υψηλόβαθμος κομματικός παράγοντας του Υπουργείου Παιδείας με διδακτορικό στην Μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης, ο οποίος διατηρεί άριστες σχέσεις με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και κυρίως με τον Επίσκοπο Διαυλείας Γαβριήλ, Αρχιγραμματέα της Ιεράς Συνόδου, σε σημείο ώστε, ενώ με την Κυβέρνηση Σαμαρά ετοιμαζόταν η αποπομπή του ως ανθρώπου του Θ. Πάγκαλου, να διασωθεί με προσωπική παρέμβαση του Αρχιεπισκόπου στον Πρωθυπουργό (μαζί με τα περαστικά για το πρόβλημα όρασης του Πρωθυπουργού ζητήθηκε η παραμονή του Υψηλόβαθμου «εμείς (Εκκλησία;) αυτόν θέλουμε» φέρεται να ψιθύρισε ο Αρχιεπίσκοπος στον Πρωθυπουργό). Έκτοτε ο εν λόγω κομματάρχης του ΠΑΣΟΚ που θα μπορούσε να ορισθεί κομματικώς ανταποδοτικά Διοικητής σε οιοδήποτε Νοσηλευτικό Ίδρυμα εδραιώθηκε ως διάμεσος Πολιτείας-Εκκλησίας Ελλάδος ενώ διατηρούσε σχέση Ιάπωνα τουρίστα προς τα εκκλησιαστικά δρώμενα βάλθηκε να «στήσει» εξ αρχής πανεπιστημιακό μόρφωμα για να καταλάβει θέση Καθηγητή. Ενώ απέτυχε να προωθήσει την ίδρυση τμήματος Ισλαμικών σπουδών εκ των άνω (ο Υπουργός Κ. Αρβανιτόπουλος αρνήθηκε σθεναρά) με επιστολή του προέτρεψε το ανερμάτιστο Τμήμα Θεολογίας που όπως φαίνεται ικανό μέρος των μελών του αλληθωρίζει σε διακοπές μέσω συνεδρίων, κρατικών επιδοτήσεων και πάση θυσία ανελίξεων, να λάβει αυτή την τραγική για την Ελλάδα και την Εκκλησία απόφαση. Ο Υψηλόβαθμος θα γίνει απ’ ευθείας Καθηγητής με την προώθηση των υπολοίπων που προσδοκούν μέσω της υψηλής θέσης του την βοήθεια του. Αυτά φυσικά δεν θα μπορούσαν να γίνουν εφικτά σε ένα εχθρικό ή εν πολλοίς αδιάφορο προς τον Υψηλόβαθμο τμήμα, όπως το Φ.Π.Ψ. του ίδιου Πανεπιστημίου.

Πού καθεύδουν οι πραγματικοί Αρχιερείς-Ποιμένες που διαλέγονται όπως ο πειραζόμενος στο όρος Χριστός με την εξουσία; Ποιός Αρχιερέας έχει την τόλμη σήμερα να επαναλάβει το «ύπαγε οπίσω μου Σατανά» (Ματθ. 4, 10); Που κρύβονται οι διάδοχοι του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά που αιχμάλωτος και δεινά βασανιζόμενος διαλέγεται στην Λάμψακο με μουσουλμάνους, στην Προύσα με τον μουσουλμάνο ηγεμόνα Ισμαήλ, στη Νικομήδεια με τους Χιόνες (εξισλαμισθέντες Αχαιούς) και στη Νίκαια με έναν Τασιμάνη (Μουσουλμάνο ιερέα) αναφέροντας με θάρρος άγνωστο σε αιχμάλωτο προς αυτούς: «Ἐπεί γοῦν γνόντες περί ὧν ὁ Λόγος τόν Χριστόν οὐχ ὡς Χριστόν ἐδόξασαν ἤ ἐσεβάσθησαν, παρέδωκεν αὐτούς ὁ θεός εἰς ἀδόκιμον νοῦν καί πάθη ἀτιμίας ὥστε βιοῦν αἰσχρῶς καί ἀπανθρώπως καί θεομισῶς, ἐπί τόξῳ καί μαχαίρᾳ καί ἀσωτίᾳ ζῆν, ἐπεντρυφῶντας ἀνδραποδισμοῖς, φόνοις, λεηλασίαις, ἁρπαγαῖς, ἀκολασίαις, μοιχείαις, ἀνδρομανίαις...καί τόν θεόν συνευδοκεῖν τούτοις οἴονται» (Ἐπειδή λοιπόν οἱ παραπάνω ἀναφερόμενοι (Μουσουλμάνοι), ἐνῶ γνώρισαν τόν Χριστό δέν τόν δόξασαν καί δέν τόν λάτρευσαν ὡς Χριστό, ὁ Θεός τούς παρέδωσε σέ ἀδόκιμο νοῦ, σέ πάθη καί ἀτιμίες, ὥστε νά ζοῦν μέ αἰσχρότητα καί ἀπανθρωπιά καί ὡς θεομίσητοι ...νά ζοῦν μέ τόξο καί μάχαιρα καί μέ ἀσωτία, ἐπιδιδόμενοι σέ ἀνδραποδισμούς, φόνους, λεηλασίες, ἁρπαγές, ἀκολασίες, μοιχεῖες, ἀνδρομανίες...καί νομίζουν ὅτι ὁ Θεός τούς ἐπιδοκιμάζει). Ίσως ξυπνήσουν οι Μητροπολίτες, όταν ο ισλαμικός φονταμενταλισμός αποκτήσει ακαδημαϊκή σφραγίδα και αποφασίσει, μη θεωρηθεί μακρινό, να κάψει την Αρχιεπισκοπή Αθηνών και τα κατά τόπους Επισκοπεία.

Γιατί η Ι. Σύνοδος ένοχα σιωπά; Μήπως την εμποδίζει ο ομφάλιος λώρος με την Πολιτεία, τον οποίο ανόητα θεωρείται ότι εκπροσωπεί ο Υψηλόβαθμος; Είναι προτιμότερες μερικές Εφημεριακές θέσεις πάρα-πάνω, από την ειρήνη, ηρεμία και ασφάλεια του Ορθοδόξου λαού; Γιατί η διοικούσα εκκλησία είναι αφωνοτέρα ιχθύος ενώ ο λύκος εισβάλλει και απειλεί να κατασπαράξει τα πρόβατα;

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, θεωρεί, μάλλον ιδεοληπτικά, ότι μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν ευνοϊκή για Εκείνο με αποτέλεσμα να πιέζει από την πλευρά του εικάζοντας ότι αυτό θα αναγκάσει την Τουρκική διπλωματία να επιτρέψει την επαναλειτουργία της Χάλκης. Δεν διδάχθηκε το κλεινό Φανάρι ότι η Τουρκική διπλωματία η όντως «φαναριώτικη» βρίσκεται πάντοτε ένα βήμα εμπρός της Ελληνικής; Έτσι και οι Ισλαμικές σπουδές θα ιδρυθούν ως μια βραδυφλεγής βόμβα στο εθνικό υπογάστριο της Ελλάδος, την βυζαντινή συμβασιλεύουσα Θεσσαλονίκη, και η επαναλειτουργία της Χάλκης θα παραμείνει στα εθνικά ζητούμενα ως αιχμή του δόρατος, πίσω από την οποία καλύπτεται η Τουρκική αδιαλλαξία και με το πρόσχημα του «το σκεπτόμεθα, δεν είμεθα αρνητικοί στην επαναλειτουργία…» η γείτων θα καταγάγει πολλαπλές νίκες σε όλους τους άλλους τομείς, γεμίζοντας με γκρίζες ζώνες το Αιγαίο και φθάνοντας την πολεμική της μηχανή έως και την Τζιά, δηλ. 25 μίλια από το Λεκανοπέδιο. Σημειώνει εύστοχα ο Θουκυδίδης: «Όσο φαντάζονται ότι λόγω της δικής σας αδράνειας μένουν απαρατήρητοι, δεν ξεθαρρεύουν πολύ, όταν όμως καταλάβουν ότι εσείς τους έχετε αντιληφθεί αλλά τους ανέχεσθε, θα γίνουν πολύ επιθετικοί.» (Ιστορίαι 1.69,3). Τέτοια πολιτική υποχωρητικότητας και κατευνασμού αποτελεί στη Θουκυδίδεια σκέψη, ένδειξη αδυναμίας η οποία όχι μόνο προκαλεί την εχθρική επιθετικότητα, αλλά συμπαρασύρει σε αντίστοιχη στάση ακόμη και ελάσσονες δυνάμεις: «Οι Αθηναίοι πάλι, που ενθαρρύνθηκαν πολύ από την αδράνεια των Μυτιληναίων, ζήτησαν βοήθεια από τους συμμάχους, οι οποίοι έσπευδαν να ανταποκριθούν όσο έβλεπαν ότι από την πλευρά των Λεσβίων δεν εκδηλωνόταν καμία δυναμική αντίδραση» (Ιστορίαι 3.6,1).

Ας κατανοήσει το Οικουμενικό Πατριαρχείο ότι αφελληνιζόμενος ο Ελλαδίτικος Ελληνισμός και η συμπρωτεύουσα Θεσσαλονίκη, η πρωτόθρονη Εκκλησία απολείπει έτι περισσότερο την ελπίδα στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η σύντονη προσπάθεια εστιάζεται στην επαναλειτουργία της ΘΣτΧάλκης ενώ δεν επιτρέπεται το στοιχειώδες στο Πατριαρχείο μας όπως λ.χ. η χρήση του όρου Οικουμενικό. Οι διώξεις του Τουρκικού βαθέως κράτους εναντίον Του θα πολλαπλασιάζονται όταν η Μητροπολιτική Ελλάδα πάσχει, είναι αδύναμη ή αφελληνισμένη, χωρίς εθνικά ανακλαστικά αυτοσυντήρησης. Αδικεί τον Παναγιότατο Οικουμενικό Πατριάρχη η ταύτιση μιας τόσο λαμπερής πορείας στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, με ένα μόνο ζητούμενο, την επαναλειτουργία της ΘΣτΧάλκης. Έστω ότι κάποια στιγμή επιτυγχάνεται, μετά τι μέλλει γενέσθαι; Αν όλα έχουν καταρρεύσει μια μόνο Χάλκη είναι ικανή να συντηρήσει τον παλαίφατο αυτό Θεσμό ή να προασπίσει την καθημαγμένη Ελλάδα; Επίφοβο είναι ότι τότε ο Παναγιότατος ως άλλος επιμηθεύων Αρχιμήδης θα σκέπτεται ότι: «Δῶς μοι πᾶ στῶ καὶ τὰν γᾶν κινάσω» (Δώσε μου μέρος να σταθώ και τη γη θα κινήσω) κι αν λειτουργεί η ΘΣτΧάλκης («γᾶν») αλλά δεν θα συντρέχουν οι λοιπές προϋποθέσεις («πᾶ»).

Αν και η μεγάλη πλειοψηφία των Αρχιερέων της Ελλαδικής Εκκλησίας πλήν του αρμοδίου Θεσσαλονίκης Ανθίμου σιωπά ένοχα και σφυρίζει αδιάφορα σαν κάτοικοι άλλου πλανήτη, οι εξής τέσσερις Αρχιερείς Διδυμοτείχου Δαμασκηνός, Ξάνθης Παντελεήμων, Αλεξανδουπόλεως Άνθιμος και Κομοτηνής Παντελεήμων όπως αναφέρθηκε ήδη, «εχώρησαν πέρα πεδίλων» και έσπασαν την σιωπή συγκατατιθέμενοι σε αυτό το ανόσιο έγκλημα με την επιστολή συμφωνίας τους στον ευεπίφορο στο εγχείρημα Υπουργό Παιδείας.

Ζούμε στον 21^ο αιώνα και η πλειοψηφία ενημερώνεται. Επειδή και οι τέσσερις αυτοί Αρχιερείς παραμένουν πολίτες, όπως όλοι μας και όχι διπλωμάτες του ΥΠ.ΕΞ. ή υπάλληλοι του Υ.ΠΑΙ.Θ, χρωστούν άμεσα, αφού δημοσίως τοποθετήθηκαν, δημοσίως να παράσχουν πειστικές απαντήσεις εξηγώντας ευθαρσώς, αποφεύγοντας υπεκφυγές τύπου «ξέρουμε εμείς δεν ξέρετε εσείς… δεν μπορούμε να σας πούμε…, εθνικά συμφέροντα…» κλπ τις θέσεις τους στο ορθόδοξο ποίμνιό τους πρώτα και στον Ελληνικό λαό έπειτα ως Ακρίτες Ορθόδοξοι Αρχιερείς, συνεχιστές του φωτιστή του Γένους Αγ. Κοσμά του Αιτωλού, ως χρεώστες και υπόλογοι του αίματος των Νεομαρτύρων της Περιφερείας τους και θυμάτων του αιμοσταγούς Ισλάμ, δηλαδή: των Μιχαήλ Μαυροειδή εξ Αδριανουπόλεως (αποκεφαλίσθηκε 1490), Γεωργίου εξ Ανδριανουπόλεως (πυρί ετελειώθη 1437), Ιακώβου του Διδασκάλου (απαγχονίσθηκε 1520), Διονυσίου του Μοναχού (απαγχονίσθηκε 1520), Ιακώβου του Διακόνου (απαγχονίσθηκε 1520), Δημητρίου του Αδριανουπολίτη (βασανισθείς 1526), Γαβριήλ Επισκόπου Γάνου (απαγχονίσθηκε 1659), Δημητρίου Ρουμελιώτη εκ Μακράς Γεφύρας (αποκεφαλίσθηκε 1763), Μαυρωδή εξ Aδριανουπόλεως (βασανισθείς μεσ. 17^ου αι.), Λουκά εξ Αδριανουπόλεως (βασανισθείς 1812), Παρθενίου εκ Διδυμοτείχου (βασανισθείς 1805), Χριστοφόρου εξ Αδριανουπόλεως (βασανισθείς 1808), Αγαθαγγέλου εξ Αίνου, Τιμοθέου Μοναχού εκ Κεσσάνης (βασανισθείς 1809), Στεφάνου εξ Αίνου (βασανισθείς 1821), Μανουήλ, Θεοδώρου, Γεωργίου, Μιχαήλ και Γεωργίου εκ Σαμοθράκης (βασανισθέντες 1835) κλπ.

Λησμονούνται οι κατά την Τουρκοκρατία ομαδικές σφαγές και απαγχονισμοί Χριστιανών από Μουσουλμάνους με αιτία την πίστη των στην Θράκη και συγκεκριμένα σε Σαμοθράκη (1821), Αδριανούπολη (1365), Διδυμότειχο (1821), Αίνο, Σαράντα Εκκλησίες, Μεσημβρία, Σωζόπολη, Φιλιππούπολη, Αγχίαλο, Βάρνα, Ραιδεστό, Καλλίπολη, Σηλυβρία, Μυριόφυτο, Ισάκ–Πασά (Ισσάκιο), Λαλά-Κουροσού (Σοφικό), Σεϋμέν (Ασημένιο) και άλλες πόλεις της Ανατολικής Θράκης;

Ξεχνιούνται τα ονόματα των σφαγιασθέντων και απαγχονισθέντων Κληρικών στην Θράκη από το, όπως αποδεικνύεται, αιμοβόρο Ισλάμ όπως των Οικουμενικού Πατριάρχου Κυρίλλου ΣΤ' Σερμπέτζογλου, Μητροπολίτη Αδριανουπόλεως Δωροθέου Πρώϊου, Μητροπολίτη Σωζοπόλεως Παϊσίου Βάρη, Μητροπολίτη Αγχιάλου Ευγενίου Καραβία, Μητροπολίτη Μεσημβρίας Ιωσήφ Λεφάκη, Μητροπολίτη Μυριοφύτου Νεοφύτου, Πρωτοσυγκέλλου Αδριανουπόλεως Θεοκλήτου, Ιερέως Κωνσταντίνου των Σαράντα Εκκλησιών κλπ;

Στη Μ. Ανατολή στις σύγχρονες και όμοιες με το παρελθόν φρικαλεότητες και τον διαχρονικό τρόμο που σκορπά το Ισλάμ με τις αποκομμένες ασώματες και αιμάσσουσες επί πασσάλων ανθρώπινες κεφαλές (χριστιανών), που ντροπιάζουν τον πολιτισμό μας, τις οποίες κραδαίνουν θριαμβικά φανατικοί μουσουλμάνοι, σαν σημερινή μοιάζει η εικόνα που καταγράφει Γάλλος περιηγητής, το έτος 1739: «Ξαπλώνουν (οι Μουσουλμάνοι Τούρκοι) το μελλοθάνατο (Χριστιανό Έλληνα) καταγής μπρούμυτα κι ο δήμιος ανοίγει το κάτω μέρος του σώματος μ’ ένα ξουράφι. Ύστερα μπήγουν στην πληγή ένα μυτερό παλούκι μακρύ οχτώ πόδια και αρκετά χοντρό χτυπώντας την άκρη με ξύλινο κόπανο. Όταν η μυτερή άκρη βγει από το δεξιό ώμο του θύματος δένουν τα χέρια στο παλούκι και το καρφώνουν όρθιο στο χώμα». Πρβλ. Κυρ. Σιμόπουλου: Ξένοι Ταξιδιώτες στην Ελλάδα 1700-1800, Αθήνα 1973, σελ. 399.

Δια του τιμίου, μαρτυρικού αίματος των επωνύμων και ανωνύμων νεομαρτύρων και αυτού του αγνώστου Ορθοδόξου Έλληνα τολμούν να αρθρώνουν λόγο σήμερα οι κάθε λογής υπουργοανεύθυνοι πολιτικοί, καθηγητάδες και αρχιερείς που νομίζουν ότι πάντα θα απολαμβάνουν θεσμική ασυλία. Οφείλουν λοιπόν οι τέσσερις Αρχιερείς και για τους ιστορικούς του μέλλοντος να αποκαλύψουν τους λόγους που τους ώθησαν τουλάχιστον να μην σιωπήσουν αλλά ανοικτά να συνηγορήσουν ώστε να ιδρυθεί κατεύθυνση Μουσουλμανικών σπουδών στην από το Σύνταγμα κατοχυρωμένη ως ομολογιακή Θεολογική Σχολή και όχι σε κάποια άλλη. Μήπως στηρίζονται στην αδιαφιλονίκητη Ισλαμική ή Τουρκική εντιμότητα; …

Αυτό είναι το φλέγον ερώτημα και χρειάζεται ξεκάθαρες απαντήσεις, διαφορετικά υπάρχουν παραδείγματα από την ιστορία όπως αυτό του Μητροπολίτου Ρόδου Μελετίου, ο οποίος εξισλαμίστηκε, μετονομάστηκε Ασλάνης και διορίστηκε στην Υψηλή Πύλη, πλην όμως το 1661 έλαβε όπως κάθε Ἐφιάλτης στην ιστορία τα επίχειρα της προδοσίας του αφού θανατώθηκε από τους Οθωμανούς.

Τελειώνοντας επειδή ούτε λαϊκό δικαστήριο στήνεται ούτε καταλογίζεται κακή πρόθεση σε κανέναν -αν δεν την έχει- το παρακάτω απόσπασμα αφιερώνεται σε όλους όσους σκέφθηκαν, υποστηρίζουν και σε αυτούς που προσπαθούν να υλοποιήσουν αυτό το ατόπημα.

Η ΒΛΑΚΕΙΑ

Ο μοναδικός που κατάφερε να δώσει έναν πειστικό ορισμό στη βλακεία ήταν, το 1988, ο ιστορικός και οικονομολόγος Κάρλο Τσιπόλα: Βλάκας είναι αυτός που με τις ενέργειές του προκαλεί ζημιά σε κάποιον άλλο, αλλά παράλληλα δεν πετυχαίνει κάποιο πλεονέκτημα για τον εαυτό του ή ακόμα υφίσταται ζημιά και ο ίδιος. Η Βλακεία είναι η πιο επικίνδυνη δύναμη του κόσμου. Δεν μπορούμε να την εξαλείψουμε, αλλά μπορούμε να την αναγνωρίσουμε. Η βαθύτερη αιτία της βλακείας, είναι η δυσανεξία της απέναντι στο δικό της απύθμενο εσωτερικό κενό… Ο Βλάξ αυτό το εσωτερικό του κενό, το υποψιάζεται, κι αν είναι λίγο καλλιεργημένος Βλάξ το γνωρίζει καλά, αλλά καθώς αδυνατεί, φοβάται, δειλιάζει, να το παραδεχτεί, το απωθεί. Το παραγεμίζει είτε σωματικά -λαιμαργία- είτε στρεφόμενος προς τον εξωτερικό κόσμο με κακία.

Σημ. συν. μάλλον αυτοκαταστροφική…

CARLO M. CIPOLLA «Δοκίμιο Περί ανθρώπινης βλακείας», Εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1997.

«Επεί γουν γνόντες περί ων ο Λόγος τον Χριστόν ουχ ως Χριστόν εδόξασαν ή εσεβάσθησαν, παρέδωκεν αυτούς ο θεός εις αδόκιμον νουν και πάθη ατιμίας ώστε βιούν αισχρώς και απανθρώπως και θεομισώς, επί τόξω και μαχαίρα και ασωτία ζην, επεντρυφώντας ανδραποδισμοίς, φόνοις, λεηλασίαις, αρπαγαίς, ακολασίαις, μοιχείαις, ανδρομανίαις...και τον θεόν συνευδοκείν τούτοις οίονται» (Επειδή λοιπόν οι παραπάνω αναφερόμενοι (Μουσουλμάνοι), ενώ γνώρισαν τον Χριστό δεν τον δόξασαν και δεν τον λάτρευσαν ως Χριστό, ο Θεός τους παρέδωσε σε αδόκιμο νου, σε πάθη και ατιμίες, ώστε να ζουν με αισχρότητα και απανθρωπιά και ως θεομίσητοι ... να ζουν με τόξο και μάχαιρα και με ασωτία, επιδιδόμενοι σε ανδραποδισμούς, φόνους, λεηλασίες, αρπαγές, ακολασίες, μοιχείες, ανδρομανίες...και νομίζουν ότι ο Θεός τους επιδοκιμάζει).

ΦΙΛΙΣΤΩΡ